می خواهی راز زندگی را بدانی؟ تنها چیزی که در این دنیا به ظاهر رایگان به ما داده شده است، وقت و عمر است. شیوه استفاده از این عمر در نهایت مقصد ما را مشخص می سازد. پیش آمده با دیدن کسی که کار بیهوده ای می کند از خودم پرسیده ام اگر خداوند از من بپرسد؛ عمرت را چه کردی؟ چه خواهم گفت؟ عمر را رایگان به من دادند اما من با آن چه کردم؟ فکر می کنم راز زندگی در درک همین جملات باشد.
در نزدیکانم افراد زیادی را می شناسم. بعضی ها بسیار به من نزدیک هستند. حتی از عزیزان من هستند، اما تمام وقتشان به دیدن تلویزیون و خوش گذرانی و کارهای بی حاصل می گذرد. بارها خواسته ام تلنگری بزنم اما از من دور شده اند. متاسفانه مشکل بدبختی این است که به آن عادت می کنیم.
از زمانی به بعد، زیاد از مرگ نزدیکانم ناراحت نمی شدم. این مساله تا حدودی نگرانم می کرد. چرا انقدر بی احساساس شدم؟ با خودم که خلوت کردم متوجه شدم این افراد خیلی وقت پیش مرده بودند. نه کار جدیدی، نه حرف جدیدی جز اخبار، نه عمل با ارزشی، دست نوازشی به سر یتیمی، غذا دادن به حیوانی لا اقل. آخر کاری بکن انسان که مرگ و زندگیت تفاوتی داشته باشد.
اوضاع مخصوصا وقتی بدتر می شود که مسئولیت تمام زندگیت را بپذیری و هیچ چشم امیدی به اطرافیانت نداشته باشی. آن موقع است که افراد مرده وقتی بعد از مدت ها به هر دلیلی تو را می بینند، خواهند گفت: فلانی، یادی از ما نمیکنی! و در ناخودآگاهت صدایی خواهد گفت که: عمر من ارزش دارد، وقت گذراندن با انسان های مرده فقط عمرم را تلف می کند.
متاسفانه بدی عمر همین است. نقدِ نقد است. داغِ داغ! باید همین الان مصرفش کنی. نمی توانی بگویی امروز زمانم را برای فردا ذخیره می کنم. روزی که رفت، رفته! قدرِ دقیقه ها را بدان. با همین دقایق است که کسی به بالاترین مراتب و کسی به پست ترین می رسد. هرچیزی که در این دنیا داری بابتش بخشی از وقتت را داده ای. حتی مدرک تحصیلی ات را در ازای دادن سال های عمرت گرفته ای. چقدر می ارزد؟ آیا ارزشش را داشت؟
آن بیرون هستند کسانی که من و تو ممکن است نبینیم، اما برای یک دقیقه بیشتر نفس کشیدن، میلیونی پول خرج می کنند. من و تو نباید سال های عمرمان را بی حاصل هدر کنیم.
به نظر شما راز زندگی چیست؟
حواست باشد، حواسم باشد، که قبل از مردن، نَمیریم! این راز زندگی از نطر من بود! به نظر شما راز زندگی چیست؟
قبل از مردن، نَمیر
